อัลฟ่าเดเมียน: เอาฉันแทน

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาสำหรับผู้ใหญ่อายุ 18 ปีขึ้นไปโดยเฉพาะ ซึ่งประกอบด้วยฉากร่วมเพศอย่างละเอียด การกลั่นแกล้งรังแก การทารุณกรรมทางอารมณ์และร่างกาย ความรุนแรง การบีบบังคับ และตัวละครเอกชายที่หึงหวงและคลั่งรัก ผู้อ่านที่อ่อนไหวต่อเนื้อหาดาร์ก ความสัมพันธ์ที่เป็นพิษ หรือการแสดงอำนาจเหนือกว่าที่มากเกินควร โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน นี่คือนิยายแนวรักดาร์กโรแมนซ์สำหรับผู้อ่านที่เป็นผู้ใหญ่เท่านั้น

มุมมองของเอโลอีส

^^^^^^^^

เดเมียน ลาครัวซ์

ฉันได้ยินชื่อนี้บ่อยกว่าชื่อของตัวเองเสียอีกตลอดสองเดือนที่ผ่านมา นับตั้งแต่ฉันถูกจับแต่งงานเข้ามาในตระกูลมาเฟียลาครัวซ์แห่งนี้

ชื่อนั้นตามหลอกหลอนฉัน ถูกกระซิบขานราวกับเป็นตำนาน เป็นคำขู่ เป็นคำสัญญาถึงบางสิ่งที่ฉันไม่อาจเข้าใจได้

คุณคงคิดว่าเขาเป็นสามีของฉัน และฉันคงพร่ำเพ้อเรียกชื่อเขาในยามวิกาล โหยหาการปรากฏตัวของเขา แต่เปล่าเลย

สามีของฉันคือแชลโลว์ ลาครัวซ์ ชายที่แก่กว่าฉันสามสิบเอ็ดปี เป็นพวกซาดิสม์ โรคจิตวิปริตที่สุขสมกับการได้ควบคุมผู้อื่น

ชายที่ครอบครัวของฉัน—

ไม่สิ คนที่ควรจะปกป้องฉัน—ขายฉันให้เขา เหมือนวัวเหมือนควายบ้าๆ ตัวหนึ่ง

ฉันควรเลิกเรียกพวกเขาว่าครอบครัวได้แล้ว ฉันควรจะเผาความทรงจำเกี่ยวกับพวกเขาให้มอดไหม้ไปจากใจ เหมือนที่พวกเขาเผาอิสรภาพและความฝันของฉันทิ้ง แต่สายเลือดก็เป็นโซ่ตรวนที่โหดร้าย และการทรยศหักหลังมันเจ็บปวดลึกกว่าเสมอเมื่อมาจากคนที่ควรจะรักเรา

วันนี้ เดเมียน ลาครัวซ์ กำลังจะกลับมา

และฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่แชลโลว์ต้องการให้ฉันสวยสมบูรณ์แบบเพื่อเขา

เช้านี้ บ้านทั้งหลังกลายเป็นซาลอนเสริมความงามบ้าบอ มีทั้งช่างทำหน้า ทำเล็บ สไตลิสต์ ช่างทำผมและช่างแต่งหน้ารุมล้อมฉันเหมือนฝูงอีแร้งที่กำลังเตรียมซากศพไว้จัดแสดง ฉันกำลังถูกจับใส่หีบห่อ ห่อหุ้มราวกับของขวัญเพื่ออะไรบางอย่างหรือใครบางคน

และฉันก็ไม่อยากจะรู้เลยว่าทำไม

ท้องไส้ฉันปั่นป่วนขณะที่พวกเขาแปรงผมให้ฉัน ทาริมฝีปากให้ฉัน สวมชุดผ้าไหมและประดับเพชรให้ฉันราวกับฉันเป็นตุ๊กตาแก้วราคาแพงที่แสนเปราะบาง

แชลโลว์ไม่ได้บอกฉันว่าจะเกิดอะไรขึ้น และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันกลัวที่สุด

เขากำลังเล่นกับชีวิตของฉัน

และฉันสังหรณ์ใจว่าเมื่อสิ้นสุดวันนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

ไม่ว่าจะดีขึ้นหรือเลวลง

เมื่อยามเย็นใกล้เข้ามา ในที่สุดฉันก็พร้อม

คอร์เซ็ตรัดแน่นเกินไป ชุดผ้าไหมก็บอบบางเกินงาม เหมือนยาพิษในขวดสวยหรู ผมของฉันถูกจัดทรงอย่างสมบูรณ์แบบ ริมฝีปากถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงสด ผิวพรรณเนียนนุ่มจากการขัดถูและประทินโฉมมาหลายชั่วโมง ฉันดูเหมือนคนอื่น ใครสักคนที่ดูแพง

แล้วประตูก็กระแทกเปิดออก

แชลโลว์ไม่เคยเคาะ เขาไม่เคยทำ

เหล่าช่างแต่งหน้า สไตลิสต์ และทุกคนที่กำลังดูแลฉันแตกฮือกันไปคนละทิศละทางเหมือนหนูตื่นตูม ทิ้งเครื่องมือของตัวเองไว้ราวกับว่าแค่การปรากฏตัวของเขาก็เป็นโรคระบาด

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแต่ไม่ขยับตัว ฉันรู้ดีว่าไม่ควรขยับ

เขายืนค้ำหัวฉัน ร่างใหญ่เทอะทะ กลิ่นเหงื่อไคลผสมกับกลิ่นซิการ์เก่าๆ เหม็นคลุ้งเกาะติดตัวเขาราวกับเป็นผิวหนังชั้นที่สอง เสื้อเชิ้ตของเขาคับแน่นจนเห็นพุงเป็นลอน มีรอยเปียกชื้นเป็นหย่อมๆ จากความร้อนของร่างกายตัวเอง เขาน่ารังเกียจ

“เธอสวยมาก” เขาพึมพำ

นิ้วหนาๆ ของเขาวางลงบนต้นขาฉัน กดลึกลงมาอย่างแรง แสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่ ฉันตัวแข็งทื่อ

“ฉันรู้ว่าคืนนี้เธอจะทำตัวดีๆ” เขาบีบ เนื้อของฉันปวดแปลบอยู่ใต้กรงเล็บ แต่ฉันไม่สะดุ้ง “เธอจะนั่งสวยๆ ทำให้ฉันภูมิใจ” เขาบีบอีกครั้ง ลมหายใจฉันสะดุด

“และบางที” น้ำเสียงของเขาต่ำลง เจือด้วยคำสัญญาอันน่าขยะแขยงที่ฉันหวาดกลัว “ในที่สุดฉันก็จะจับเธอเย็ด”

ร่างฉันสั่นสะท้านขึ้นมา

ฉันไม่ได้ตั้งตารอเลยสักนิด แค่คิดว่าร่างกายของเขาจะมาอยู่ใกล้ฉันก็อยากจะอาเจียนออกมาให้รู้แล้วรู้รอด

แต่ฉันพูดแบบนั้นออกไปไม่ได้ เขาฆ่าฉันแน่

ฉันจึงยิ้ม...รอยยิ้มที่สมบูรณ์แบบ...ที่ผ่านการฝึกฝน...และจอมปลอม

“ค่ะ ปาปี” ฉันกระซิบ เพราะเขาชอบให้ฉันเรียกเขาแบบนั้น

รอยยิ้มอัปลักษณ์ของเขาเผยอกว้างขึ้น เผยให้เห็นฟันเหลืองๆ ตัวเหม็นเหงื่อ เยิ้มไปด้วยไขมัน น่าขยะแขยง เขาเป็นผู้ชายประเภทที่สะสมโสเภณีและลูกชายเหมือนที่คนอื่นสะสมงานศิลปะ ปล่อยให้เพ่นพ่านอยู่ทั่วบ้าน เสียงหัวเราะและความโสโครกของพวกเขาทำให้ทุกมุมบ้านแปดเปื้อน

มือของเขาลากไล้เป็นลวดลายเชื่องช้าและจงใจไปทั่วต้นขาของฉัน ก่อนที่ในที่สุด...ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นยืน

“คืนนี้พ่อรอสัมผัสทั้งตัวลูกไม่ไหวแล้ว” เขาพูดราวกับว่ามันเป็นของขวัญล้ำค่า

ฉันกลั้นหายใจ

แล้วเขาก็จากไป

และฉันก็ผ่อนลมหายใจออกมาเหมือนคนที่เพิ่งรอดจากการจมน้ำ

ฉันเกลียดชีวิตตัวเอง

และไม่มีทางหนีไปไหนได้

แอนนี่เดินเข้ามาโดยไม่เคาะประตู

ฉันไม่แปลกใจเลย ความเป็นส่วนตัวไม่มีอยู่จริงที่นี่

เธอสวมชุดคลุมผ้าไหม ของขวัญจากแชลโลว์ที่มอบให้บรรดาผู้หญิงที่เขาเลี้ยงไว้ และฉันรู้ได้โดยไม่ต้องถามว่าเธอเพิ่งออกมาจากเตียงของใครสักคน อาจจะเป็นลูกชายคนหนึ่งของแชลโลว์ อาจจะเป็นแชลโลว์เอง เป็นไปได้มากว่าทั้งคู่

“ตามฉันมา” เธอบอก น้ำเสียงห้วนกระด้าง “เขามาแล้ว”

เดเมียน ลาครัว

ชื่อนั้นส่งความรู้สึกสั่นสะท้านแปลกๆ แล่นผ่านร่างฉัน แต่ฉันไม่มีเวลามาขบคิดเรื่องนั้น ฉันลุกขึ้นยืนพลางนิ่วหน้าเมื่อความเจ็บแปลบจากส้นสูงแล่นปราดขึ้นมาตามขา คับเกินไป สูงเกินไป เจ็บปวดเกินไป แต่ฉันไม่มีสิทธิ์เลือกความสบาย

เราเดินไปตามโถงทางเดิน แอนนี่รีบร้อน ฝีเท้าของเธอไร้ซึ่งความอดทน ทุกสองสามก้าว เธอก็จะตวัดสายตามองข้ามไหล่มา ราวกับว่าความเชื่องช้าของฉันมันขัดใจเธอ โอ้โห

“เธอไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามออกไป” ฉันบอกเธอ

เธอแค่นเสียง “คิดว่าฉันโง่หรือไง”

เปล่าเลย ฉันคิดในใจ ฉันว่าเธอกำลังกลัวจนตัวสั่นต่างหาก เหมือนกับคนอื่นๆ ทุกคนที่นี่

ไม่มีใครกล้าขัดขืนแชลโลว์ เขาไม่ได้เป็นแค่หัวหน้าของบ้านหลังนี้ แต่เป็นถึงดอนขององค์กรทั้งหมด

ในที่สุดเราก็มาถึงห้องโถงใหญ่

ร่างหลายร่างยืนเรียงแถวตรงแน่ว ตระกูลลาครัวทั้งหมดมารวมตัวกันเพื่อผู้ชายคนเดียว

เดเมียน ลาครัว

ฉันแทบไม่มีเวลาให้สงสัย ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำและเลี่ยนหูของแชลโลว์จะตัดผ่านความคิดของฉัน

“มานี่สิ เอโลอีส ที่รัก มายืนข้างๆ พ่อ”

ฉันบังคับให้เท้าก้าวไปข้างหน้า กล้ำกลืนความเจ็บปวด รองเท้าไม่ใช่ไซส์ของฉัน ไม่มีอะไรเคยเป็นของฉันเลย แชลโลว์เลือกทุกอย่างที่ทำให้เขาพอใจ โดยไม่เคยสนใจว่ามันจะดูเป็นอย่างไรหรือฉันจะรู้สึกอย่างไรเมื่อสวมมัน

พระเจ้าช่วย ฉันเหนื่อยเหลือเกิน

แขนอ้วนๆ ของเขารวบเอวฉันเข้าไปใกล้ มือเย็นชืดของเขากดลงบนสะโพก ฉันกลั้นหายใจ

เรารอ

จากนั้น แสงไฟหน้าก็สาดส่องเข้ามาที่ทางเข้า

รถเอสยูวีสีดำมันวาวคันหนึ่งเคลื่อนเข้ามาจอด ประตูรถปลดล็อก

มาดูกันสิว่าเดเมียน ลาครัวเป็นใคร

แล้วเขาก็ก้าวออกมา

เดเมียน ลาครัว

สูงใหญ่ ไหล่กว้าง กรามคมสัน ผู้ชายประเภทที่มีอยู่แค่ในหนังสือ ถูกรังสรรค์ขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบจนเหลือเชื่อ เขาย่างกรายราวกับเป็นเจ้าของอากาศรอบตัว ทรงพลังอย่างเป็นธรรมชาติ สงบนิ่งอย่างอันตราย

ชุดสูทสีดำสั่งตัดเข้ารูปพอดีกับร่างกาย เผยให้เห็นความแข็งแกร่งดิบเถื่อนที่ซ่อนอยู่ภายใต้เนื้อผ้า ผมสีเข้มของเขาจัดทรงอย่างประณีต แต่ก็ดูยุ่งเหยิงเล็กน้อยอย่างเป็นธรรมชาติ และเมื่อเขาหันมา—

พระเจ้าช่วย

ดวงตาของเขา

สีเทาเย็นเยียบดุจพายุ คมกริบ รุนแรง ไม่ปรานี

ฉันรู้สึกถึงมัน แรงดึงดูด สายใยบางอย่าง บางสิ่งที่ผิดธรรมชาติ

นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น